Να πορπατείς ντρέτα

Δημοσιέυτηκε στα "Χανιώτικα Νέα" 27.03.2010





Εδώ και χρόνια ταξιδεύει, και μας ταξιδεύει, στον μαγικό χώρο της φωτογραφικής τέχνης. Εδώ και χρόνια μας διηγείται μοναδικά «παραμύθια» χώρων και αντικειμένων με το δικό του κλικ. Παραμύθια που δεν μπορεί να επαναληφθούν,
αφού το κάθε κλικ του αιχμαλωτίζει μια ανεπανάληπτη στιγμή, έτσι όπως ο ίδιος την στήνει και την φαντάζεται.
Μια στιγμή για την οποία μπορεί να περιμένει καρτερικά για αμέτρητες ώρες προκειμένου το φως, η σκιά, ο χρόνος,
η εποχή να ζωντανέψουν τον δικό του μύθο. Αυτόν που τον μαγνητίζει κάθε φορά τόσο ώστε σε καθημερινή βάση (όπως έκανε για την ενότητα φωτογραφιών του για τα «Τα ταμπακαριά») να έρχεται σε επαφή μαζί του προκειμένου να εκμαιεύσει τα μυστικά της προηγούμενης, τωρινής, ή μελλοντικής ζωής του χώρου - του τόπου. Ανάλογες διεργασίες διατρέχουν και άλλες ενότητες έργων του, όπως το ναυάγιο στην Καλυβιανή, το σαπουναριό και το αλετριβιδιό. Ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες που δύσκολα «εκμαιεύσαμε» τώρα εργάζεται πάνω σε ένα θέμα που αφορά στα ερείπια. Δύσκολα, επειδή ο Μιχάλης Πολυχρονάκης, θέλει οι δουλειές του να μην οριοθετούνται χρονικά πριν ολοκληρωθούν στα δύο «εργαστήριά» του:
Το φυσικό, του χώρου και των αντικειμένων που έχει επιλέξει, και βέβαια το φωτογραφικό του εργαστήριο.
Λιτός, ακριβής και αθόρυβος (αλλά όχι χαμηλών τόνων, όταν χρειάζεται) κάνει πράξη το μότο της ζωής του
που όπως λέει στο σημερινό «Μου, σου, του, α λα Προυστ» είναι «Να πορπατείς ντρέτα».


Η φωτογραφία, γενικά, πέρα από την τεχνική της διάσταση και το γεγονός ότι αναγνωρίζεται ως ένα από τα ευρύτερα διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας, είναι βέβαια και αναγνωρισμένη τέχνη. Μια τέχνη δύσκολη, καθώς ο καλλιτέχνης φωτογράφος, έχει να κερδίσει το δικό του -κάθε φορά- «στοίχημα». Ένα «στοίχημα» που όπως έχει γράψει σε ένα, λογοτεχνικών αξιώσεων, σημείωμά του σχετικά με την συλλογή του «Ταμπακαριά», είναι «διαρκές». Είναι το στοίχημα όλων των εμπνευσμένων καλλιτεχνών φωτογράφων: «Η βούληση του καλλιτέχνη να επιβληθεί στην βούληση της φωτογραφικής μηχανής».
«Αν η φωτογραφία είναι πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας και η καλλιτεχνική φωτογραφία είναι οι στιγμές, τα γεγονότα, τα αντικείμενα, η φύση, ο κόσμος γύρω μας τελικά, μέσα από το βλέμμα της ψυχής ενός φωτογράφου, τότε ο Μιχάλης Πολυχρονάκης διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση στο χώρο της εικαστικής φωτογραφίας, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια…» έγραψε η κριτικός τέχνης Πέγκυ Κουνενάκη για τον καλλιτεχνικό δημιουργό το 2006. Και εξειδικεύοντας συνέχισε: «…πρόκειται για ένα καθαρά εικαστικό φωτογράφο, μ’ ένα βλέμμα γεμάτο ζωγραφικές ποιότητες, που συχνά μοιάζει να καταφεύγει στην ιστορία της τέχνης, η οποία έχει να κάνει με την αναγέννηση χρωματικά και καλλιτεχνικά, για να εκφράσει το ζητούμενό του, να δώσει πνοή και περιεχόμενο στα φωτογραφικά του έργα. Νομίζω ότι ενδιαφέρεται περισσότερο ως ζωγράφος και λιγότερο ως φωτογράφος για υφές και χρωματικές ποιότητες, για ματιέρες και φόντα, για αφαίρεση και σύνθεση, για πρωτογενή έρευνα πάνω στο θέμα και το υλικό του…».
Εδώ και χρόνια, οι «παραμυθένιες» φωτογραφίες του (που γίνονται τελικά δικές του αλλά και δικές μας παραμυθίες) παράγουν τοπικό πολιτισμό που επιβραβεύεται σε διεθνείς διαγωνισμούς με πρώτα βραβεία και επαίνους και σε πανελλήνιους με πρώτα και δεύτερα βραβεία, χρυσά και χάλκινα μετάλλια και ειδικά έπαθλα. Έναν πολιτισμό που, παράλληλα, εξάγεται μέσω των ατομικών και ομαδικών εκθέσεων και καταξιώνεται διαρκώς μέσω των υπαρχόντων και νέων διεθνών αναρτήσεων, των διεθνών και ελληνικών δημοσιεύσεων και αναφορών και των ποικίλων εκδόσεων στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι φωτογραφίες του.
Ο Μιχάλης Πολυχρονάκης γεννήθηκε στα Χανιά και δραστηριοποιείται επαγγελματικά και καλλιτεχνικά στο χώρο της φωτογραφίας από το 1989. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, συνεργάτης -μεταξύ άλλων- της Ελληνικής έκδοσης του National Geographic και διδάσκει φωτογραφία σε διάφορους φορείς.

• Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Η διπολικότητα.
•  Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το πρωί.
• Τι είναι για σας ευτυχία;
Η πληρότητα.
• Τι είναι για σας δυστυχία;
Η απληστία.
• Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Προχθές το μεσημέρι.
• Το βασικό σας ελάττωμα;
Η δυσκαμψία.
•  Η βασική σας απασχόληση;
Φωτογραφία.
• Ποια αρετή προτιμάτε σε ένα άνδρα;
Τη ντομπροσύνη.
• …σε μια γυναίκα;
Το μυστήριο.
• Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Τη σιωπή τους την κατάλληλη ώρα.
• Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Δεν ξέρω.
• Ποιος θα ήταν ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;
Ο παράδεισος.
• Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Το γαμήλιο.
• Ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Ο Νίκος Καζαντζάκης.
• Ο αγαπημένος σας ποιητής;
Ο Νίκος Καββαδίας.
• Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Μάνος Χατζηδάκης.

•  Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Γιάννης Τσαρούχης.
• Ο αγαπημένος σας φωτογράφος;
Ο Josef Koudelka.
• Ο αγαπημένος σας ήρωας – ηρωίδα από την λογοτεχνία;
Ο Οδυσσέας.
•  Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το πράσινο μίλι.
• Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
Τον οίκτο των άλλων για μένα.
• Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στην παρηγοριά.
• Σε ποια λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ’ αυτά που γίνονται πρώτη φορά.
• Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία.
• Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία στις ελεύθερες ώρες σας;
Διάβασμα - Μουσική.
• Τι σας λείπει περισσότερο;
Η παιδική ανεμελιά.
•  Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος.
• Εάν συναντούσατε το Θεό τι θα θέλατε να σας πει;
Την ημερομηνία.
• Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Ενδοσκόπηση.
• Ποιο είναι το μότο σας;
«Να πορπατείς ντρέτα».


...Το βλέμμα ενός φωτογράφου, δεν μπορεί να εξαντλείται στην επιφάνεια μιας απλής περιγραφής. Δεν ζητάμε απλά να μας μεταφέρει, θέλουμε να μας ταξιδέψει. Να μας πει το «παραμύθι» του. Τότε μόνο η ματιά του έχει πραγματικά ουσία και περιεχόμενο. Και το περιεχόμενο αυτό μας αφορά όλους. Γιατί καμιά ομορφιά στον κόσμο δεν αξίζει να φωτογραφηθεί αλλά να βιωθεί. Και η βιωμένη ομορφιά με τη σειρά της είναι το μόνο που αξίζει να φωτογραφηθεί… Στα χέρια ενός εμπνευσμένου δημιουργού όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί η μεταμόρφωση που δικαιώνει τον ρόλο και χαρακτηρισμό του καλλιτέχνη ως αυτού που ενώ φοράει το λουρί στον λαιμό του έχει υποτάξει τη μηχανή στη δική του θέληση…
Αποσπάσματα από το συνοδευτικό σημείωμα του καλλιτέχνη
στην ατομική του έκθεση
με θέμα τα Ταμπακαριά
στην γκαλερί «Τζάμια - Κρύσταλλα»
τον Οκτώβριο του 2006.