Μερικές εικόνες σου φέρνουν συνειρμούς αναμνήσεων από μουσικές που όταν -μικρό παιδί- τις άκουγες , έφτιαχνες στο νου σου εικόνες όπως αυτήν εδώ που συνάντησα σήμερα το μεσημέρι καθώς βάδιζα σε ένα από τους κάθετους δρόμους της Ηρώων Πολυτεχνείου, στα Χανιά μας.
Ενα τραγούδι του Αττικ θυμήθηκα.
"....Την πορτούλα κισσός είχε κλείσει μήπως ξένος κανείς την διαβεί...Κι είχε χρόνος μ αγκάθια στολίσει την βρυσούλα που μένει πια βουβή..."
Ως deja vu, μου φάνηκε. Αφού στην γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, στη σημερινή Σφακίων, υπήρχαν πολλές τέτοιες πόρτες και σπίτια.
Το φωτογράφισα. Ιδού.
Δεν έχω δίκιο ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου