«68 Ξεχωριστές ιστορίες»

Με ένα διαφορετικό βιβλίο, διηγήματα αυτή τη φορά, μας ξάφνιασε –ευχάριστα – η γνωστή συγγραφέας και ερασιτέχνης ζωγράφος, ενεργός πολίτης των Χανίων και τακτική αρθρογράφος των «Χανιώτικων Νέων», Αθηνά Κανιτσάκη.

---------------
Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων κυκλοφόρησε τις «68 ξεχωριστές ιστορίες», όπως είναι ο τίτλος του. Τίτλος ο οποίος, πράγματι, ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του.

Αστικές καθημερινές ιστορίες

• Καθώς τα αυτοτελή, μικρής έκτασης διηγήματα που περιλαμβάνει, είναι όλα τους, ξεχωριστά. Ξεχωριστά ως προς την στακάτη γραφή τους, την πολύπλευρη θεματολογία τους, την πολιτισμική αξία τους. Ξεχωριστά ως προς τις εύστοχες περιγραφές της, την ευαισθησία αισθημάτων που αναδύει η ψυχολογική ανάλυση των ηρώων, τις κοινωνικές αναφορές στη ζωή των δεκαετιών από το 50-60 μέχρι σήμερα.
• Και, επίσης, ξεχωριστά επειδή στις περισσότερες είναι παρούσα και η «αστυνομική» ματιά της συγγραφέως που έχει ιδιαίτερες επιδόσεις σε ιστορίες μυστηρίου και αστυνομικής πλοκής μυθιστορήματα.
• Πολλές από τις ιστορίες της φαίνεται ότι είναι καθαρά αυτοβιογραφικές. Όπως αυτές με τις αναφορές στο χωριό της («Κλειστές πόρτες που μιλούν») («Δεν θα Ξεχάσω») και αρκετές άλλες. Και πάντως όλες έχουν το στοιχείο της «συνάντησης» του ήρωα ή του συμβάντος με την συγγραφέα με τρόπο ώστε να επηρεάσει την φαντασία της και να τους δώσει «ζωή».
• Μας άρεσαν ιδιαίτερα οι αναφορές σε στοιχεία της καθημερινότητας αλλά και της νοοτροπίας, του τρόπου σκέψης, του τρόπου ζωής, των συναισθημάτων των ανθρώπων των όχι πολύ μακρινών δεκαετιών (για κάποιους από εμάς βέβαια) του ’50 και του ’60. Χρήσιμες , πιστεύουμε, και για τους νέους αναγνώστες.

Τρέχει να …προλάβει

• «Απρογραμμάτιστα και αυθόρμητα», γράφει η ίδια η συγγραφέας στον πρόλογό της, ξεκίνησαν οι μικρές ή μεγάλες, αυτές ιστορίες…» Στο διάστημα μιας δεκαπενταετίας, «με διαφορετική διάθεση, σε άλλο χρόνο και τόπο, η καθεμιά…»
• Πάντα όμως, λέμε εμείς, με την ίδια οξυδέρκεια, την δυνατότητα ανάλυσης χαρακτήρων, την ευχέρεια δημιουργίας φανταστικών «μύθων» που –συνήθως- συνδέονται με το απαραίτητο, για την Κανιτσάκη, μυστήριο.
• Άλλωστε και η ίδια στον πρόλογό της «καταθέτει» την άποψη ότι «Ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο μυστήρια! Ένας κόσμο αληθινό, αλλά και ψεύτικο μαζί…Ένα κόσμο άγνωστο! Φθαρτό και ρευστό, αιωνίως μεταβαλλόμενο που, εις μάτην, προσπαθούμε καθημερινά, ν’ ανακαλύψουμε…»
• Έχει δίκιο. Έτσι ακριβώς είναι. Αλλά με την βοήθεια των συγγραφέων και των ποιητών βέβαια, αυτός ο κόσμος γίνεται πιο…οικείος και πιο κατανοητός.
• Και στους ήρωες της Κανιτσάκη, λοιπόν, όλοι μας μπορούμε να ανακαλύψουμε άγνωστες και γνωστές πλευρές αυτού του κόσμου και βέβαια του… άγνωστου εαυτού μας!!!
• Η συγγραφέας «τρέχει για να προλάβει τον χρόνο» όπως μας είπε απαντώντας στην ερώτηση-απορία μας «κι άλλο βιβλίο»; Τρέχει επειδή αισθάνεται ότι έχει πολλά να πει και πολλά μυστήρια να… εξιχνιάσει.
• Επειδή συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον και αγάπη να παρατηρεί γύρω της, να συλλέγει και ν’ αποκομίζει εικόνες, γνώση κι εμπειρίες.
• Γι’ αυτό και, εκτός από τα 7 πρώτα βιβλία της (για τα οποία έχουν γραφτεί και στον τοπικό τύπο ιδιαίτερα ευμενή σχόλια), εκτός από τις καθημερινές σχεδόν παρεμβάσεις της στον τοπικό τύπο με βιβλιοπαρουσιάσεις, οδοιπορικά, χρονογραφήματα, προετοιμάζει τώρα ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και άλλα τρία !!!
• Την συνέχεια του επιτυχημένου αστυνομικού της μυθιστορήματος «ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ»,ένα άλλο αστυνομικό μυθιστόρημα εποχής τοποθετημένο στη Σάμο, και μια συλλογή κειμένων με επίκαιρα, κοινωνικά θέματα.
• Μια νέα…σοδειά που ασφαλώς θα είναι προσεγμένη και ποιοτική , όπως συνηθίζει.

Εξώφυλλο:Χαρακτική δημιουργία

• Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην εικαστική μορφή του νέου βιβλίου της. Το εξώφυλλο δηλαδή. Το οποίο, όπως και στα προηγούμενα έχει φιλοτεχνήσει η ίδια. Πρόκειται για μία δημιουργία που ταιριάζει στις «68 ξεχωριστές ιστορίες»: Μάσκες είναι το θέμα της. Μάσκες προφανώς των ηρώων της (και γιατί όχι και δικές μας;) Και είναι χαρακτικό-μονοτυπία με μικτή τεχνική.
• Ο δε τίτλος είναι γραμμένος πάνω σε μια μπλε- άσπρη ετικέτα εποχής. Ακριβώς όπως αυτές που κολλούσαμε στα τετράδια και τα βιβλία μας μετά την διαδικασία «ντυσίματός» τους . Μια διαδικασία την οποία αναφέρει και στο διήγημά της «Δεν θα ξεχάσω» μαζί με άλλες αναμνήσεις εποχής .
• «Δεν θα ξεχάσω, γράφει, το ντύσιμο των σχολικών μας τετραδίων, με την μπλε κόλα, που ήταν μια ολόκληρη μυστηριακή κι επικίνδυνη, σε πολλές περιπτώσεις διαδικασία -εάν χαλούσες στο κόψιμο το χαρτί ή κολλούσες στραβά την ετικέτα…»