Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2017

Ας είναι ελαφρύ το χώμα...








Δύσκολη η ώρα του αποχαιρετισμού για τα παιδιά του. Συγκλονιστικός ο αποχαιρετισμός της πρωτότοκης Ντόρας που με σπαραγμό και λυγμό αποχαιρέτισε τον πατέρα και πολιτικό ως γνήσια Κρητικιά, κι ως είναι μαθημένη.
Πατέρα, σήκω γιατί είναι εδώ οι φίλοι σου και δεν μπορώ να τους πω ότι απόθανες..." Δεν έμεινε κανείς αδάκρυτος.
Πολύς ο κόσμος στην Αγία Μαγδαληνή Χαλέπας Χανίων. Συνεχής η προσέλευση, χθες, όλη τη νύχτα που πέρασε και από το πρωί μέχρι το μεσημέρι που έφυγε για την τελευταία του κατοικία στο Ακρωτήρι.
Κόσμος απλός. Εσείς, εγώ, η γειτόνισσα. Όχι ο Νεοδημοκράτης, ο Πασόκος, ο.... ο.... Οχι μόνο οι Χανιώτες Αλλά Κρητικοί απ όλη την Κρήτη.Ελλαδίτες από όλη την Ελλάδα. Ναι έφτασαν ως εδώ.
Ήμασταν εκεί. Για να τον(απο) χαιρετίσουμε ακουμπώντας το χέρι μας πάνω στην γαλανόλευκη. Για τον χαιρετίσουμε με το δικό μας εσωτερικό τρόπο. Καθένας είχε τις δικές του αναμνήσεις. Με τις καλές στιγμές να σβήνουν τις κακές.Καθένας θρηνούσε τον γελαστό πάντα πρόεδρο ή όπως καθένας τον είχε στο μυαλό του.
. Επειδή σήμερα κηδευόταν ένας συνάνθρωπος, ένας συμπατριώτης. Ένας γείτονας.Ενας Κρητίκαρος.
Επειδή σήμερα-κάποιοι από εμάς- χαιρετούσαμε για τελευταία φορά το ηγετικό στέλεχος της αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής. Αυτόν που από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας μαθαίναμε ότι πολέμησε μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους.
Επειδή σήμερα χαιρετούσαμε τον πολιτικό που σημάδεψε την ιστορία μαςΠου σημάδεψε όλους εμάς που μετράμε κάποιες δεκαετίες ζωής. Και όχι μόνο. Γιατί ο Μητσοτάκης έγινε διαχρονικός. Με πολλούς τρόπους.
Και -για δες παιγνίδια του μυαλού- αρχίζουμε να σκεπτόμαστε ότι αυτή η μέρα του φευγιού του, ίσως μπορέσει να καταφέρει αυτό για το οποίο και ο ίδιος είχε παλέψει και καταφέρει μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους μετά την κατοχή: Να μη γίνει εμφύλιος στην Κρήτη. Άρα, σήμερα να υπάρξει μια συναίνεση που να βγάλει την πατρίδα μας από την πολύ μεγάλη δυσκολία που βρίσκεται.
Ένας τέτοιος παλλαϊκός χαιρετισμός όπως αυτός που εδώ και τρεις μέρες ζούμε,μια τέτοια παλλαϊκή αναγνώριση, συγκίνηση και στενοχώρια για το φευγιό του, πρέπει και μπορεί να γεννήσει κάτι νέο. Να γεννήσει πρώτα απ όλα σημάδια που θα μας δώσουν πάλι ελπίδα για μια αλλαγή στη χώρα. Που θα μας ξανακάνει να ξανασηκώσουμε το σκυμμένο μας κεφάλι.
Ατενίζοντας , επιτέλους,ΦΩΣ στο σημερινό σκοτεινό τούνελ που διανύουμε ως χώρα . Αξιακά και κοινωνικοοικονομικά. Είθε.
Καλό του ταξίδι!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου