Μια ακόμα πτυχή της καθημερινότητας μας, ιδωμένη με τα μάτια του γνωστού Χανιώτη ζωγράφου Γιώργου Τζεγιαννάκη, απολαμβάνουμε οι Χανιώτες ήδη από τις 27 Μαΐου και μέχρι 2 Ιουνίου στο Γιαλού Τζαμί στο παλιό λιμάνι Χανίων. Κάθε καινούργια δουλειά του Γιώργου Τζεγιαννάκη είναι, για εμάς τους Χανιώτες, που από το 1995 είμαστε θεατές των έργων του, μία ακόμα πτυχή της καθημερινότητας της ζωής μας. Αφού η κάθε νέα συλλογή έργων που εκθέτει επικεντρώνεται σε συγκεκριμένες πτυχές αυτής της καθημερινότητας.
• Ο ίδιος άλλωστε σε μια συνέντευξη -προσωπογραφία του στα Χανιώτικα Νέα και στην υπογράφουσα (Απρίλιος 2010) απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το ποιο είναι το «μότο» της ζωής του δήλωνε χαρακτηριστικά: «Μη χάνεις ούτε στιγμή τις χαρές της ζωής».
• Πραγματικά. Παρ’ όλο που -συνήθως- μας διαφεύγει, για να μην χάνομε στιγμή την χαρά της ΖΩΗΣ πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας.
• Αυτήν, λοιπόν, την καθημερινότητα της ζωής επιμένει σταθερά να ΖΩ-γραφίζει εδώ και χρόνια ο Χανιώτης ζωγράφος. Και κάθε φορά αναδεικνύει τις πτυχές εκείνες που τον συγκινούν κατά την χρονική περίοδο που δημιουργεί.
Η πλαστικότητα της κίνησης
• Σε τούτη την ατομική του έκθεση εκτίθενται 73 έργα του μεγάλων και μικρότερων διαστάσεων και αρκετά σε δίπτυχα. Η καθημερινότητα στην οποία επικεντρώνεται είναι η αφήγηση της μέρας μιας …Μαίρης!
• Ναι , καλά το καταλάβατε. Η καθημερινότητα όλων των γυναικών κυριαρχεί στην νέα αυτή συλλογή του.
• Έτσι η γυναικεία φιγούρα ελάχιστες φορές μας δείχνει το πρόσωπό της ή το προφίλ της. Είναι -κυρίως- μία γυναικεία φιγούρα ανεξαρτήτως προσώπου. Αφού ο …ζωγραφικός του χρωστήρας επιθυμεί να αποθανατίσει τις καθημερινές πιθανές δραστηριότητές της μόνο μέσα από την σωματική της κίνηση. Καθώς, η γυναίκα αυτή μπορεί να είναι η κόρη, η σύζυγος, η ερωμένη, η εργαζόμενη, η τουρίστρια, η φαντασίωσή μας.
• Ουσιαστικά είναι το σώμα που πρωταγωνιστεί και δοξολογείται μέσα από μια απαράμιλλα εκφραστική πλαστικότητα ζωγραφικής κίνησης-δράσης.
• Είτε αυτή η δράση είναι τα καθημερινά ψώνια (πίνακας 2), είτε η βόλτα στην πόλη (ντυμένη με κομψή απλότητα και χρωματική αρμονία), είτε πρόκειται για βόλτα στην εξοχή, για παρατήρηση ενός δειλινού (6) για βόλτα στην λιακάδα (5) ή η σιλουέττα με το λευκό κοντό χιτώνα τόσο αισθησιακή και ταυτόχρονα τόσο αγνή (πίνακας 13). Οι «Ορίζοντες» (15) και τα πολλά δίπτυχα με το φως και το χρώμα από την άλλη, σκηνοθετούν μια αέναη γυναικεία κίνηση προς τα εμπρός.
• Ωστόσο στους –μεγάλων διαστάσεων –πίνακες με τίτλο «Στην Βρύση» και «Ρέμβη», ο ζωγράφος αποκαλύπτει και το πρόσωπο της γυναίκας. Ένα πρόσωπο οικείο σε όλα τα έργα του. Το πρόσωπο που κυριαρχεί και στην δική του ζωή. Το πρόσωπο της μούσας του, της γυναίκας του Σαντάλ. Πότε ντυμένη στο άσπιλο λευκό, πότε στο ζωηρό αισθησιακό κόκκινο.
Αγριολούλουδα- ξεχασμένα αντικείμενα.
• Από την ενότητα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει και το άλλο δυνατό στοιχείο του. Αυτό της διαχρονικής παρατήρησης και της αγάπης του ζωγράφου για τα αγριολούλουδα και τα ξεχασμένα παλιά χρηστικά αντικείμενα.
• Οι ανεμώνες, άσπρες και κόκκινες της φωτιάς (το κόκκινο που πετυχαίνει ο Τζεγιαννάκης είναι ένα δυνατό ενεργειακό κόκκινο που τραβά σα μαγνήτης το βλέμμα) τα κρινάκια της θάλασσας που, όπως μας λέει, τον περιμένουν ανθισμένα κάθε χρόνο γύρω στον Σεπτέμβρη που επιστρέφει από την Γαλλία, ένα κλήμα, ένα παλιό ασπρισμένο πιθάρι –γλάστρα, όλα, είναι «ποιήματα» μιας συνήθως αθέατης, θεϊκής όμως, καθημερινότητας που βρίσκεται στο «παρατηρητήριο» του ζωγράφου.
«Ζυμώνει» χρώματα
• Και όλα αυτά, αποθανατισμένα με τον γνωστό πλέον ρομαντικό ρεαλισμό του Τζεγιαννάκη. Ο οποίος και σε τούτη την συλλογή παίζει με το φως και τα χρώματα. Η τεχνική του είναι λάδι δουλεμένο με σπάτουλα που όπως λέει του δίνει την δυνατότητα να εκφραστεί με την υφή.
• Πρόκειται, λοιπόν, όπως εμείς οι θεατές το καταλαβαίνουμε, για χρώματα που «ζυμώνει» έτσι ώστε να αναπλάσει με …γαλατική χρωστική αβρότητα την καθημερινότητα (του/μας) και να την «ψήσει» στο φως του μεσογειακού Κρητικού ήλιου.
• Τα έργα του Τζεγιαννάκη (που έχει ζήσει 13 χρόνια στην Γαλλία, σπούδασε εκεί και συνεχίζει άλλωστε να καλοκαίρια να διδάσκει και να εργάζεται εκεί), χαρακτηρίζονται από την ευγένεια, την τρυφερότητα, την αβρή κομψότητα και τον ρομαντικό ρεαλισμό που εκπέμπουν.
• Χαρακτηριστικά, δηλαδή, που ακόμα υπάρχουν στην καθημερινότητά μας αλλά έχουμε εθιστεί (από τους αγχώδεις ρυθμούς μας) να τα προσπερνάμε χωρίς να τα βλέπουμε.
• Αυτήν την «αθέατη» ευγένεια αλλά και τον …ρομαντικό αισθησιασμό που υπάρχει σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας δραστηριότητας αναδεικνύει άλλη μια φορά ο Γιώργος Τζεγιαννάκης κάνοντάς μας περήφανους που ως Χανιώτης συμπληρώνει με την ξεχωριστή καλλιτεχνική του δημιουργία, την οικογένεια των πολλών πνευματικών και καλλιτεχνικών δημιουργών του τόπου μας.
• Η πολυπληθής παρουσία Χανιωτών στα εγκαίνια της έκθεσης του, που προμηνύει την ανάλογη συνέχεια, το απέδειξε.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Γιώργος Τζεγιαννάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1962. Το 1982 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ζωγραφική, ενώ ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών της Γαλλίας. Το 1995 επανήλθε στα Χανιά και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε πάρα πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επέστρεψε στα Χανιά το 1995 αλλά επιστρέφει τα καλοκαίρια στην Γαλλία, τόπο καταγωγής της γυναίκας του Σαντάλ, όπου διδάσκει και, επίσης, εργάζεται: «Χρησιμοποιώ τη ζωγραφική σαν μέσο επικοινωνίας, μοιράζοντας αισθήσεις και συγκινήσεις. Συγκινήσεις που νιώθω όταν παρατηρώ τη φύση και τον άνθρωπο. Συγκινήσεις που ερμηνεύω με το χρώμα και την υφή», λέει με την συνηθισμένη του απλότητα και θέρμη ο ζωγράφος.
Δημοσιεύτηκε Χ Ν 29-5-13
Μια ακόμα πτυχή της καθημερινότητας μας, ιδωμένη με τα μάτια του γνωστού Χανιώτη ζωγράφου Γιώργου Τζεγιαννάκη, απολαμβάνουμε οι Χανιώτες ήδη από τις 27 Μαΐου και μέχρι 2 Ιουνίου στο Γιαλού Τζαμί στο παλιό λιμάνι Χανίων. Κάθε καινούργια δουλειά του Γιώργου Τζεγιαννάκη είναι, για εμάς τους Χανιώτες, που από το 1995 είμαστε θεατές των έργων του, μία ακόμα πτυχή της καθημερινότητας της ζωής μας. Αφού η κάθε νέα συλλογή έργων που εκθέτει επικεντρώνεται σε συγκεκριμένες πτυχές αυτής της καθημερινότητας.
• Ο ίδιος άλλωστε σε μια συνέντευξη -προσωπογραφία του στα Χανιώτικα Νέα και στην υπογράφουσα (Απρίλιος 2010) απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το ποιο είναι το «μότο» της ζωής του δήλωνε χαρακτηριστικά: «Μη χάνεις ούτε στιγμή τις χαρές της ζωής».
• Πραγματικά. Παρ’ όλο που -συνήθως- μας διαφεύγει, για να μην χάνομε στιγμή την χαρά της ΖΩΗΣ πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας.
• Αυτήν, λοιπόν, την καθημερινότητα της ζωής επιμένει σταθερά να ΖΩ-γραφίζει εδώ και χρόνια ο Χανιώτης ζωγράφος. Και κάθε φορά αναδεικνύει τις πτυχές εκείνες που τον συγκινούν κατά την χρονική περίοδο που δημιουργεί.
Η πλαστικότητα της κίνησης
• Σε τούτη την ατομική του έκθεση εκτίθενται 73 έργα του μεγάλων και μικρότερων διαστάσεων και αρκετά σε δίπτυχα. Η καθημερινότητα στην οποία επικεντρώνεται είναι η αφήγηση της μέρας μιας …Μαίρης!
• Ναι , καλά το καταλάβατε. Η καθημερινότητα όλων των γυναικών κυριαρχεί στην νέα αυτή συλλογή του.
• Έτσι η γυναικεία φιγούρα ελάχιστες φορές μας δείχνει το πρόσωπό της ή το προφίλ της. Είναι -κυρίως- μία γυναικεία φιγούρα ανεξαρτήτως προσώπου. Αφού ο …ζωγραφικός του χρωστήρας επιθυμεί να αποθανατίσει τις καθημερινές πιθανές δραστηριότητές της μόνο μέσα από την σωματική της κίνηση. Καθώς, η γυναίκα αυτή μπορεί να είναι η κόρη, η σύζυγος, η ερωμένη, η εργαζόμενη, η τουρίστρια, η φαντασίωσή μας.
• Ουσιαστικά είναι το σώμα που πρωταγωνιστεί και δοξολογείται μέσα από μια απαράμιλλα εκφραστική πλαστικότητα ζωγραφικής κίνησης-δράσης.
• Είτε αυτή η δράση είναι τα καθημερινά ψώνια (πίνακας 2), είτε η βόλτα στην πόλη (ντυμένη με κομψή απλότητα και χρωματική αρμονία), είτε πρόκειται για βόλτα στην εξοχή, για παρατήρηση ενός δειλινού (6) για βόλτα στην λιακάδα (5) ή η σιλουέττα με το λευκό κοντό χιτώνα τόσο αισθησιακή και ταυτόχρονα τόσο αγνή (πίνακας 13). Οι «Ορίζοντες» (15) και τα πολλά δίπτυχα με το φως και το χρώμα από την άλλη, σκηνοθετούν μια αέναη γυναικεία κίνηση προς τα εμπρός.
• Ωστόσο στους –μεγάλων διαστάσεων –πίνακες με τίτλο «Στην Βρύση» και «Ρέμβη», ο ζωγράφος αποκαλύπτει και το πρόσωπο της γυναίκας. Ένα πρόσωπο οικείο σε όλα τα έργα του. Το πρόσωπο που κυριαρχεί και στην δική του ζωή. Το πρόσωπο της μούσας του, της γυναίκας του Σαντάλ. Πότε ντυμένη στο άσπιλο λευκό, πότε στο ζωηρό αισθησιακό κόκκινο.
Αγριολούλουδα- ξεχασμένα αντικείμενα.
• Από την ενότητα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει και το άλλο δυνατό στοιχείο του. Αυτό της διαχρονικής παρατήρησης και της αγάπης του ζωγράφου για τα αγριολούλουδα και τα ξεχασμένα παλιά χρηστικά αντικείμενα.
• Οι ανεμώνες, άσπρες και κόκκινες της φωτιάς (το κόκκινο που πετυχαίνει ο Τζεγιαννάκης είναι ένα δυνατό ενεργειακό κόκκινο που τραβά σα μαγνήτης το βλέμμα) τα κρινάκια της θάλασσας που, όπως μας λέει, τον περιμένουν ανθισμένα κάθε χρόνο γύρω στον Σεπτέμβρη που επιστρέφει από την Γαλλία, ένα κλήμα, ένα παλιό ασπρισμένο πιθάρι –γλάστρα, όλα, είναι «ποιήματα» μιας συνήθως αθέατης, θεϊκής όμως, καθημερινότητας που βρίσκεται στο «παρατηρητήριο» του ζωγράφου.
«Ζυμώνει» χρώματα
• Και όλα αυτά, αποθανατισμένα με τον γνωστό πλέον ρομαντικό ρεαλισμό του Τζεγιαννάκη. Ο οποίος και σε τούτη την συλλογή παίζει με το φως και τα χρώματα. Η τεχνική του είναι λάδι δουλεμένο με σπάτουλα που όπως λέει του δίνει την δυνατότητα να εκφραστεί με την υφή.
• Πρόκειται, λοιπόν, όπως εμείς οι θεατές το καταλαβαίνουμε, για χρώματα που «ζυμώνει» έτσι ώστε να αναπλάσει με …γαλατική χρωστική αβρότητα την καθημερινότητα (του/μας) και να την «ψήσει» στο φως του μεσογειακού Κρητικού ήλιου.
• Τα έργα του Τζεγιαννάκη (που έχει ζήσει 13 χρόνια στην Γαλλία, σπούδασε εκεί και συνεχίζει άλλωστε να καλοκαίρια να διδάσκει και να εργάζεται εκεί), χαρακτηρίζονται από την ευγένεια, την τρυφερότητα, την αβρή κομψότητα και τον ρομαντικό ρεαλισμό που εκπέμπουν.
• Χαρακτηριστικά, δηλαδή, που ακόμα υπάρχουν στην καθημερινότητά μας αλλά έχουμε εθιστεί (από τους αγχώδεις ρυθμούς μας) να τα προσπερνάμε χωρίς να τα βλέπουμε.
• Αυτήν την «αθέατη» ευγένεια αλλά και τον …ρομαντικό αισθησιασμό που υπάρχει σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας δραστηριότητας αναδεικνύει άλλη μια φορά ο Γιώργος Τζεγιαννάκης κάνοντάς μας περήφανους που ως Χανιώτης συμπληρώνει με την ξεχωριστή καλλιτεχνική του δημιουργία, την οικογένεια των πολλών πνευματικών και καλλιτεχνικών δημιουργών του τόπου μας.
• Η πολυπληθής παρουσία Χανιωτών στα εγκαίνια της έκθεσης του, που προμηνύει την ανάλογη συνέχεια, το απέδειξε.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Γιώργος Τζεγιαννάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1962. Το 1982 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ζωγραφική, ενώ ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών της Γαλλίας. Το 1995 επανήλθε στα Χανιά και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε πάρα πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επέστρεψε στα Χανιά το 1995 αλλά επιστρέφει τα καλοκαίρια στην Γαλλία, τόπο καταγωγής της γυναίκας του Σαντάλ, όπου διδάσκει και, επίσης, εργάζεται: «Χρησιμοποιώ τη ζωγραφική σαν μέσο επικοινωνίας, μοιράζοντας αισθήσεις και συγκινήσεις. Συγκινήσεις που νιώθω όταν παρατηρώ τη φύση και τον άνθρωπο. Συγκινήσεις που ερμηνεύω με το χρώμα και την υφή», λέει με την συνηθισμένη του απλότητα και θέρμη ο ζωγράφος.
Δημοσιεύτηκε Χ Ν 29-5-13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου